Ένα κείμενο ως μια μικρή εξομολόγηση ανέβασε στο λογαριασμό του στο Facebook ο συνοδηγός του Λάμπρου Αθανάσουλα, Νίκος Ζακχαίος μετά το αρκετά δυνατό ατύχημα που είχαν στην ειδική Παύλιανη την πρώτη μέρα του EKO Rally Acropolis:
Έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για το Ελευθεροχώρι αλλά βρισκόμαστε σπίτι, τουλάχιστον παρά τους πόνους είμαστε καλα. Το συναίσθημα είναι ανάμεικτο και πως να μην είναι όταν ένα ακόμη Ακρόπολις αφήνει τα σημάδια του στα μεσήλικα πλέον κορμιά μας χωρίς να εξάγουμε μια ηθική ανταμοιβή για εμάς και την ομάδα μας. Η απογοήτευση μεγάλη γιατί για να φτάσουμε στην εκκίνηση είχε προηγηθεί μια τεράστια και επίπονη προσπάθεια τόσο από εμάς όσο και από τους τεχνικούς και από τα στελέχη της On Sale Rally Team . Μια απογοήτευση που για εμένα κορυφώθηκε όταν στάθηκα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου την στιγμή που τα αγωνιστικά κατευθύνονταν στους Αγ. Θεοδώρους. Πίσω από την πόρτα όμως στέκονταν οι δύο γιοι μου που φίλησαν το πονεμένο μου κορμί και εξαφάνισαν όλες τις αρνητικές σκέψεις και με έκαναν να αισθανθώ ευγνωμοσύνη που μετά από μια σύγκρουση με καταγεγραμμένα 15g στο SAS μπορούσε το μαύρο από το τσιγάρο πνευμόνι μου να αναπνέει για να ακούω τα παιδιά μου να με ρωτάνε γιατί δεν πάτησε λίγο πιο πολύ το φρένο ο Λάμπρος, γιατί δεν του είπα να φρενάρει πιο πολύ και πως του χρόνου θα πάνε σε αυτή την γαμ.. τρία δεξιά μείον κλείνει, να βάλουν τα τουβλάκια τους πιο πριν να τα δούμε και να κόψουμε ταχύτητα. Δεν είμαστε μηχανές αγαπητοί, είμαστε άνθρωποι με προτερήματα, αδυναμίες και οικογένειες. Δεν είμαστε υπολογιστές, κάνουμε λάθη και αυτό έγινε. Ένα αγωνιστικό συμβάν, όχι ατυχία. Ένα λάθος που με ειλικρίνεια θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε με τα δεδομένα που έχουμε και τις ομιχλώδεις αναμνήσεις της στιγμής. Γι αυτό μην ρωτάτε τι έγινε και πολλά που διαβάζω στα σοσιαλ είναι αμπελοσοφιες μπερδεμένων μυαλών που δεν έχουν κάτσει ποτέ σε αγωνιστικό κάθισμα. Το ξέρω πολλοί ασχολούνται μαζί μας, μαντεψτε γιατί, εμείς ξέρουμε. Φέτος συμπληρώνονται 23 χρόνια που κάνω αγώνες με πολλές επιτυχίες αλλά και πολλές επίπονες στιγμές τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Νιώθω ότι μέσα από αυτό έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι και έχουμε να διδάξουμε μαθήματα ζωής στα παιδιά μας. Τελειώνω με μια ευχή, μακάρι κανένα πλήρωμα να μην ζήσει μια τόσο δύσκολη στιγμή και οι αγώνες να είναι επιτυχία, διασκέδαση και επίτευξη στόχων που γαληνευουν την ψυχή. Γιατί εμείς τουλάχιστον για αυτό τρέχουμε, για εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους και όσο και αν φαίνεται παράξενο στους μπερδεμένους, δεν κοιτάμε πιο πέρα. Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν μια ακόμη φορά να κάνουμε αυτό που αγαπάμε περισσότερο, τις οικογένειες μας, την ομάδα μας, τους τεχνικούς μας, τους συνεργάτες μας αλλά και απλούς ανθρώπους που δεν ξέρω το όνομα τους αλλά βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή στο μέρος που έπρεπε και έκαναν αυτό που τους πρόσταξε η καρδιά. Συγγνώμη σε όσους απογοητεύσαμε, συγγνώμη σε όσους καρδιοκτυπησαμε αλλά μάντεψε τι, είμαστε ακόμη όρθιοι.
